Nie jestem z tego powodu dumna, ale weszłam do kościoła dopiero na ewangelię. Syn od kilku dni dobija infekcję (niejeden rodzic zgodzi się, że Gwiezdne Wojny przy chorym dziecku to całkiem prawdopodobna i lekka historia). Tak więc, wyszłam z domu, w celu przeżycia niedzielnej Eucharystii. Wynurzyłam się z tych codziennych, powszednich oparów absurdu i zmęczenia, ciągnięta potrzebą i obowiązkiem Spotkania. No i weszłam dopiero na ewangelię.
Dziś pierwszy raz odpaliłam mój instrument klawiszowy. Nie grałam na nim ogromną przepaść czasu.
Jestem przy nadziei. W prawdzie trochę już na wylocie, ale mentalnie chciałabym, aby odnawiała się we mnie do końca życia. I chciałabym, aby była też w Was. Dlaczego? Bo – jak potwierdziły to ostatnie doświadczenia mojego życia – nie jest ani matką głupich, ani mądrych. Jest obietnicą.
Zgiął mnie. Można mnie zgiąć. Nie jestem ratuszem. Można mnie zgiąć. (R. Chandler)
Trafiłam na facebooku na luźny wątek dotyczący wymierzania kar cielesnych dzieciom – w postaci tzw. klapsów (bardziej lub mniej natężonych). Nie chodziło o teoretyczną dywagację, ale o historię z życia. Co mogę na to, że w takich chwilach budzi się we mnie głos silniejszy od tych, który słyszę przy okazji innych kłopoczących ludzkość tematów?
Skąd przychodzi do mnie przyjemność mówienia o kimś podczas jego fizycznej nieobecności? To niepraktyczne. Mało pożyteczne. Jak pozdrowienia w radiu, których adresat nie usłyszał.
[Właśnie rozlałam sok pomarańczowy na blat stołu i wytarłam go ręką, dlatego naprawdę bądźcie ostrożni, czytając tekst tak podejrzliwie leniwego człowieka (okey, po kilku chwilach wstałam i poszłam po ścierkę, bo jednak łokieć za bardzo kompilował ze stołem, w sensie – kleił)].
Jakie są Twoje walentynki? Gorzkie czy słodkie?
Gorzkie walentynki tworzą koalicje, układy obronne, składy podstawowe i bezpieczne schrony. Spotykają się tylko z tymi, z którymi im po drodze. Eliminują zagrożenia, gorszych, bardziej kłopotliwych i niepożądanych. Badają ich, trzymają w odpowiednim dystansie. Gorzkie walentynki boją się bliskości. Jak księżniczka w wieży, do której nikt nigdy nie dotrze (cwaniara, zatrzasnęła się tam sama zaraz po tym, jak wcześniej wszyscy ją zawiedli).
Ciężkie. Blade. Grube. Kościste. Wrażliwe. Suche. Tłuste. Złamane. Chropowate. Niepełne. Zbyt pełne. Zabliźnione. Nastoletnie. Dojrzałe. Stare. Stuletnie. Ciągle nie takie i ciągle moje. Ciało.
Przestraszyło mnie zdjęcie świętej Tereski w odpowiedzi na Halloween. Czuję nieswój. Dziewczyna z dużymi, ciemnymi oczami nie napisała upiornego kryminału pt. Głosy zza grobu Karmelu. Jej zeszyty zapełniały miłosne myśli: „On sam stał się moją niewysłowioną słodyczą”, „Przygotowywałam się na zostanie oblubienicą Jezusa”. Cytując te fragmenty, wciąż czuję się tak, jakbym podkradała dziennik siostry i czytała jej prywatne zapiski przyczajona w komórce na szczotki. „Wpisywałyby się bardziej w Walentynki albo rocznicę ślubu”, myślę. Niestety, facebookowy, dyżurny katolik stawia je w ofensywie „do”. Z intymną częścią serca na wierzchu.
Już nie pamiętam ile razy straciłam twarz. Raz wyszłam do znajomych w czerwieni i otrzymałam komplement: „Wyglądasz jak wielkie Haribo”. Podziękowałam. Czasem jeszcze zastanawiam się, czy tego dnia zyskałam nową ksywę.
Żniwo Wielkie 