Perfekcyjnie planuję każdy dzień. Wykonuję zadania, realizuję cele, odnoszę sukcesy. Świat się kręci, a ja razem z nim. Pędzę jak wprawiony w ruch pociąg, nad którym nikt już nie ma kontroli. Oszałamiająca prędkość, zawrót głowy, adrenalina, flesz. Skazana na sukces! Zachwycająca! Utalentowana!
Tylko wewnątrz jakoś strasznie, pusto i ciemno…
Zapewne każdy z nas w jakimś momencie zetknął się z grą w szachy. Dla jednych była odkryciem i pasją na całe życie, dla innych chwilową, intelektualną rozrywką. Jak by nie było, szachy znamy, posiadamy, gramy w nie lub tylko grywamy. Dla mnie są mglistym, ale ważnym wspomnieniem z dzieciństwa. Byłam przejętą, otwartą na naukę i rywalizację uczennicą, zachłannie próbującą zgłębić tajniki tej mistrzowskiej sztuki. Doskonale pamiętam ekscytujący moment otwierania szachownicy, ustawiania pionów i zaplanowany, wykonywany w pełnym skupieniu i napięciu pierwszy ruch. Wszystko to miało swój niepowtarzalny klimat.
Jedną z moich ulubionych zabaw w dzieciństwie była zabawa w przebieranie. Reguły nie były zbyt trudne. Trzeba było tylko dysponować czasem, a dziecko ma go wiele, nastrojem, a zawsze mamy jakiś, i oczywiście garderobą mamy. Ze wzruszeniem wracam pamięcią do tych nasyconych marzeniami chwil, spędzonych w prawdziwie bajkowym królestwie szaf, luster, toaletek i szkatułek. To było fascynujące! Szaleństwo wśród różnorodnych tkanin, od szlachetnych jedwabi i muślinów po zwykły len i bawełnę, za dużych i koniecznie „stukających” butów na obcasie, szali, kapeluszy, rękawiczek i oczywiście biżuterii.
Żniwo Wielkie 